منشور شعر من اينست: ای وای بر زبانم ، ای وای بر زبانم ... ای وای بر زبانم اگر پاسبان سَرَم شود.
مینا اسدی
شعری برای * نیلوفر *
.....
...یعنی که تا سرم را بر گردانم
پلک هایت
باز و باز تر می شوند
و چشمهایت
درشت و درشت تر؟
برای کشف کدام راز
همه گوش و چشم می شوی؟
برای دانستن کدام قصه
سر می کشی
به جای جای جهان؟
به نیلوفران آبی برکه های * مونه * می مانی
در قابهای نقاشی
آویخته بر دیوارهای کهنه.
این چنین که تو یی
تیز هوش و تیز گوش
کمی دور تر که بروی
دور تر از برکه ها...قاب ها ...و دیوارها
رودی می بینی
که آواز خوانان به دریاها می ریزد
پس آنگاه
تو نیلوفر اقیانوس ها خواهی شد.
مینا اسدی
استکهلم .دهم ماه ژانویه سال دوهزار و سیزده
* آشتی*
لحظه ها را می ستایم باز
ر و زها را می شمارم باز
می گریزم باز از توفان محنت ها
می ستیزم باز با غمها
می سپارم گیسوانم را بدست باد بازیگر
می گذارم باد را در بازی اش آزاد
می دوم درکو چه های شهر بی و حشت
می برم آن روز را از یاد.
باز میسوزد د لم را آتش آهی
لحظه ها رامی ستایم باز
قصه های غم فزا را می برم از یاد
میسپارم دست هایم را بدست تو
مید هم دل را به عشقی شاد
شادمانه می زنم فریاد
خاکهای روز تلخ بی وفایی را ...می دهم بر باد
می شوم آزاد...
می رهم از بند نام و ننگ
مرغهای بوسه ام را
در هوای بام لبهایت ...می دهم پرواز
من به یادت زندگی را می کنم آغاز
لحظه ها را می ستایم باز
لحظه ها را می ستایم باز......*مینااسدی....ساری....شاید بیست سالگی.
No comments:
Post a Comment