سهراب مازندرانی :
تو اگر نمی گذری
دقیقه ممنوع شده است
که سطر
کژ می شود وُ
آینه
تاب برمی دارد
درگاهِ این
حفره ی
طویل
و تو آنقدر می رقصی درونِ خودت
بر آب آنقدر تاب برمی دارد پارو
تا :
تو می رسی وُ
راست می ایستی :
علامتِ حیرت -!- میانه ی سطر !
.
گُلِ
رو ی دوست
:
پنجره را
آبستنِ رنگ می کند
ستاره که از خود
دووور می تابد
:
خدای
عادلِ
رنگهاست
صبحِ
صورتِ
میناش !
سهراب مازندرانی
دقیقه ممنوع شده است
که سطر
کژ می شود وُ
آینه
تاب برمی دارد
درگاهِ این
حفره ی
طویل
و تو آنقدر می رقصی درونِ خودت
بر آب آنقدر تاب برمی دارد پارو
تا :
تو می رسی وُ
راست می ایستی :
علامتِ حیرت -!- میانه ی سطر !
.
گُلِ
رو ی دوست
:
پنجره را
آبستنِ رنگ می کند
ستاره که از خود
دووور می تابد
:
خدای
عادلِ
رنگهاست
صبحِ
صورتِ
میناش !
در ستایش یک لبخند
تیر می کشد پشت اش شب
تیر می کشد از هجومِ شفق:
پشتِ خمیده ی این شب.
چشمی کنار چشمی پهلو گرفته ست
کشتزارِ "قهوه"ای- تابیده در آفتابش
نگاهِ تو به دورهاست، کسی اینجا
از اوردزِ یک "قهوه" ی تلخ حتی می میرد
در پیاله ی داغ می افتد شاداب آفتاب
در پیاله ی داغ
می افتد آفتاب
روشن می مانَد خرمنِ نگاه ش:
"قهوه"ی نوردیده چشمها...ای جهنمِ دلبخواه!
روشن، آن خرمن وُ،
بیدار اینجا: چشمهایی که تا ابد
خواب وُ
خراب وُ
خاموش...
می مرده اند
* * *
از کرانه های افق مثلِ ماهیِ بزرگ روز راه می زند
مهره ی پشتِ شبی جوان- نیامده می لرزد
روز از تمامِ جهت ها طی می کند ستونِ فلق را
تا نرمیِ نخاع
تا نرمیِ نخاع ش من می میرم...
تو چه کرده ای تو: یک جهانِ تمام جان
(هندسه ی
ریخته
در قاره ی یک:
اندام!)
جانم! چه کرده ای؟
... که نامِ جانور از نگاهِ تو آبرو می گیرد
به هیئتِ حیوان درمی آیم- من – با تمامِ حی و حیاتم
که طیِ راهِ تا تو کنم بجهم کوه به کوه بپرم
ای گوزنِ دشوار بر کوهِ استوار
ای گوزنِ دشوار!
* * *
از شفق به شفق بپرد خورشیدی از چشم به چشم
بجهد دریایی: بر این پیشانی
جزیره تا جزیره تاب خورَد این:
کودکِ
پیرِ
آبها
... دارند... می بینی ببراپلنگ! آهو گوزن!
آبِ روی کشیده ترین ماهی
که چینِ آسمان را صاف می کند
تا افق، آرام، به خواب می رود
بر آن پیشانی
و جوان می کند جهانِ پیر را—بر تکِ زینِ زمین می نشانَد؟
می بینی... دارند یکی یکی
به میل وُ
مست
به آرامی
عزیز وُ
آبرومند
پای شبی دو تا:
نصف النهارِ چهره ی یک زن...
قبول!
- تنها یک زنِ زیبا
این...همه: تنها
یک
زنِ
زیبا
آزاد جان می دهند ماهیانِ بی پناه
* * *
تیر کشیده پشتِ من ای ی ی ی...
این بارِ ران تو مدام باد...
و پیچِ پای من
چه ناهنگام
- به جهنم! بدرد حتی پاها
تو تنها آن رودِ دلیر را برندار از توده ی سوزانِ این هیزمِ مهیا؛
بسوزان ام
در جانِ من "بگیر"...این جانِ من که "نای"...
اولِ آواز تمام شده ست
گیتارِ تپیدنِ: گیتارِ تپیدنِ تن بود
در تو وُ
زورقِ هوا
که بخواهد تمامِ جهان را یکجا ببلعد به جان وُ
راه
بسته باشد بر این دریا...
آن دورها ..بگذار بسوزد آن خونِ هنوز جوان
برقِ جزیره ی دو تا/ که سو به سوی هم رسانده اند وُ
بی نیازِ آفتاب مانده اند
بی غصه ای بر... ماهیچه های کشیده ی دریا که کوه به کوه
موج به موج افتاده به هم، اما نمی رسند پای پلکهایت
و جزیره جفت، بی نیازِ جهات
بر پهنه ی پیشانی ش راهی یِ راهِ دوری ست
دور...
دور...
آه.. توفانِ کوچکِ لرز...
توفانِ کوچک! بر جای جای آن بالای بلند
...
تو نرم گذشتی وُ
اینجا: لرزی
بر ستونِ مهره ها...
تنی به جای مانده از
تقویمی قدیم
نه؛ من پاسخِ سوال را نمی دانم- خوشی ناخوش؟
باید به دست.. به لرزِ دست..
نائل شوم به لاله ی گوشها
: چه سرخ می تابد در تاریکِ این تالار وُ
کور شده توده ی نور آنجا بر پرده ی کور
از برقِ جزیره ی دو تا که سو به سوی هم رسانده اند وُ
بی نیازِ آفتاب
آسمان پرداخته اند
بی غصه ای بر ماهیچه های کشیده ی دریا کوه به کوه افتاده به هم
که نمی رسند وُ ... جزیره جفت- بی نیازِ جهان و جهات
بر پیشانی ش
راهیِ راهِ دوری ست:
پیشانیِ
بی نیازِ
یک زن...
No comments:
Post a Comment