Zohreh on BRANCUSI's KISS
بوسه ی برانکوزی وحدت پریمیتیزم و مدرنیزم را نشانه دارد .برانکوزی این نماد عشق را دست کم نوزده قرن پیش از میلاد با سنگ آهک قلم زده و تاریخ نوزده قرن پس از میلاد را بر آن نهاده است .اما میلاد عشق تاریخ نمی پذیرد
به ویژه در وحدتی که از آن سخن می رود .از گیسوان یگانه و چشمانی که در گستره ی نگاهی ازلی- آبدی پشت پلکانی بسته مانده اند . و لبا نی که با هم بیگانه نیستندو دیگر یکی شده اند
.دست ها آغوش همیشه گشوده اند که این جا سخت به هم
گره خورده اند و حجم های جسمی با هم و در هم که خواهش تن و کام را در زن و مرد متبادر می کنند
حجم ها نماد های کوبیزم را در بدویت همیشه گی به هم آمیخته اند تا که در کمال سا ده گی ,اوج پیچیده گی را
به زلالی و ابهام بیان کنند ,نوعی روحانیت کهن که خشونت امروز را به اقلیم سراندیب و عاشقی دعوت می کند
و رازهای ناگفته را در میان می نهد .الگوی موسیقی و هارمونیک که سا ده گی را نه در پرگویی مکرر بل به ایجاز و خاموشی بیان می کند
No comments:
Post a Comment