محمد مالمیر
وصلتي يا پيمان
چه كنم؟
من كه در سايه ي مرگ و اندوه
منتظر
ساكت
محزون
بي خبر
غمگين
مغبون هستم
چه كنم در تنهايي
چه كنم؟
چه كنم با غمگيني
چه كنم
بشنويد
آخرين شعر من خسته را بي باور را
وصلتي دارم
با خنجرت و زجر و زندان
الفتي دارم
با خنجر و خون خفقان
بشنويد :
آخرين شعر من خسته را بي خنجر را:
من كه در مردم
خود را گم كردم
من كه در يك سفره
با مردم نان خوردم
غم و اندوهم را
اما پنهان خوردم
من كه با فريادم
پيمان بستم
من كه با ايمان
پيمان بستم
من كه شبها
تنها
بي قراري ها كردم
بي قرايها كردم
بي قراريها
زاريها كردم
و دل آزاريها
خواريها ديدم
حاليا
بي برادر بودن را چه كنم ؟
در به در
تنها
بي خنجر بودن را چه كنم
چه كنم تنها ؟
تنها چه كنم
چه ها در سخنش بود
:
عطری که ز غوغای تپش های تنش بود
نگذاشت بفهمم که چه ها در سخن اش بود
در محفل نوری ز فلق ها و شفق ها
خوابیده زنی کز شب من پیرهنش بود
می خواست بگوید که "نه " آن خنده بلورین
مهر لب من دید که روی دهنش بود
پر زد نه چنان کز قفسی سوی قفس ها
آن سان که نه یاد از من و نی از چمنش بود
می رفت تن از جانم و جان هم ز تن من
لبریز ولی قلب من از آمدنش بود ....
این شعر را محمد مالمیر یکی از بیماران روانی بستری در بیمارستان رازی (امین آباد) سروده ست ...
عطری که ز غوغای تپش های تنش بود
نگذاشت بفهمم که چه ها در سخن اش بود
در محفل نوری ز فلق ها و شفق ها
خوابیده زنی کز شب من پیرهنش بود
می خواست بگوید که "نه " آن خنده بلورین
مهر لب من دید که روی دهنش بود
پر زد نه چنان کز قفسی سوی قفس ها
آن سان که نه یاد از من و نی از چمنش بود
می رفت تن از جانم و جان هم ز تن من
لبریز ولی قلب من از آمدنش بود ....
این شعر را محمد مالمیر یکی از بیماران روانی بستری در بیمارستان رازی (امین آباد) سروده ست ...
No comments:
Post a Comment