A*SH*N*A
١٣٢٠
١٣٦٩
تنگ ِ غروب ، جارچی از گرد رَه رسید
با اسب ِ خسته ای که نفس می زد از تلاش.
در کوچه های ساکت و تاریک ِ شهر ِ خواب
پیچیده بانگ ِنعره ی او ، گرم و دلخراش :
ای ناسپاس مردم ِ افسانه باف ِ شهر ،
شمشیرهای وحشی ِ فریادتان کجاست ؟
تیزاب ِ خشم در بُن ِ چشمانتان چه شد ؟
آن کوله یارهای پر از زادتان کجاست ؟
توفان رسیده است که در خاک و خون کشد
نوساقه های سرکش ِ پُر پیچ و تاب را
جادوگران به سحر و فسون لب گشوده اند
تا قیرگون کنند تن ِ آفتاب را.
در خانه های دانش تان روی موج ِ خون
چنگیز بسته بند ستوران ِ خویش را ..
پیغمبری که در رگتان خون فشانده بود
سیمرغ وار مانده در آغوش ِ قاف ها
وانگه شما چو روسپیان ِ سیاه بخت
بوسیده اید پنجه ی زنجیرباف ها ..
مردم به پشت ِ پنجره ها همچو زاغ ِ پیر
بیگانه با تلاش و هراسنده از ستیز
چون جنگل ِ خزان زده ، افسرده و خموش
در کوچه های بی تپش ِ شهر ِ برگ ریز ..
از دوردست ِ کوچه صدای جهیدنی
ناگه سکوت ِ شهر ِ شب آلوده را شکست
تیری چو مار ِ تیره به روی هوا خزید
بر سینه ی پر از سخن ِ جارچی نشست . . . ........
---
تنگ ِ غروب ، جارچی از گرد رَه رسید
با اسب ِ خسته ای که نفس می زد از تلاش.
در کوچه های ساکت و تاریک ِ شهر ِ خواب
پیچیده بانگ ِنعره ی او ، گرم و دلخراش :
ای ناسپاس مردم ِ افسانه باف ِ شهر ،
شمشیرهای وحشی ِ فریادتان کجاست ؟
تیزاب ِ خشم در بُن ِ چشمانتان چه شد ؟
آن کوله یارهای پر از زادتان کجاست ؟
توفان رسیده است که در خاک و خون کشد
نوساقه های سرکش ِ پُر پیچ و تاب را
جادوگران به سحر و فسون لب گشوده اند
تا قیرگون کنند تن ِ آفتاب را.
در خانه های دانش تان روی موج ِ خون
چنگیز بسته بند ستوران ِ خویش را ..
پیغمبری که در رگتان خون فشانده بود
سیمرغ وار مانده در آغوش ِ قاف ها
وانگه شما چو روسپیان ِ سیاه بخت
بوسیده اید پنجه ی زنجیرباف ها ..
مردم به پشت ِ پنجره ها همچو زاغ ِ پیر
بیگانه با تلاش و هراسنده از ستیز
چون جنگل ِ خزان زده ، افسرده و خموش
در کوچه های بی تپش ِ شهر ِ برگ ریز ..
از دوردست ِ کوچه صدای جهیدنی
ناگه سکوت ِ شهر ِ شب آلوده را شکست
تیری چو مار ِ تیره به روی هوا خزید
بر سینه ی پر از سخن ِ جارچی نشست . . . ........
---
اینک
آرامش می خواهم ؛
خوابی
در گوری .
گل ِ سرخی ، آبی . . .
---
تنگ ِ غروب ، جارچی از گرد رَه رسید
با اسب ِ خسته ای که نفس می زد از تلاش.
در کوچه های ساکت و تاریک ِ شهر ِ خواب
پیچیده بانگ ِنعره ی او ، گرم و دلخراش :
ای ناسپاس مردم ِ افسانه باف ِ شهر ،
شمشیرهای وحشی ِ فریادتان کجاست ؟
تیزاب ِ خشم در بُن ِ چشمانتان چه شد ؟
آن کوله یارهای پر از زادتان کجاست ؟
توفان رسیده است که در خاک و خون کشد
نوساقه های سرکش ِ پُر پیچ و تاب را
جادوگران به سحر و فسون لب گشوده اند
تا قیرگون کنند تن ِ آفتاب را.
در خانه های دانش تان روی موج ِ خون
چنگیز بسته بند ستوران ِ خویش را ..
پیغمبری که در رگتان خون فشانده بود
سیمرغ وار مانده در آغوش ِ قاف ها
وانگه شما چو روسپیان ِ سیاه بخت
بوسیده اید پنجه ی زنجیرباف ها ..
مردم به پشت ِ پنجره ها همچو زاغ ِ پیر
بیگانه با تلاش و هراسنده از ستیز
چون جنگل ِ خزان زده ، افسرده و خموش
در کوچه های بی تپش ِ شهر ِ برگ ریز ..
از دوردست ِ کوچه صدای جهیدنی
ناگه سکوت ِ شهر ِ شب آلوده را شکست
تیری چو مار ِ تیره به روی هوا خزید
بر سینه ی پر از سخن ِ جارچی نشست . . . ........
" دکتر سیاوش مطهری ،
...
آرامش می خواهم ؛
خوابی
در گوری .
گل ِ سرخی ، آبی . . .
---
تنگ ِ غروب ، جارچی از گرد رَه رسید
با اسب ِ خسته ای که نفس می زد از تلاش.
در کوچه های ساکت و تاریک ِ شهر ِ خواب
پیچیده بانگ ِنعره ی او ، گرم و دلخراش :
ای ناسپاس مردم ِ افسانه باف ِ شهر ،
شمشیرهای وحشی ِ فریادتان کجاست ؟
تیزاب ِ خشم در بُن ِ چشمانتان چه شد ؟
آن کوله یارهای پر از زادتان کجاست ؟
توفان رسیده است که در خاک و خون کشد
نوساقه های سرکش ِ پُر پیچ و تاب را
جادوگران به سحر و فسون لب گشوده اند
تا قیرگون کنند تن ِ آفتاب را.
در خانه های دانش تان روی موج ِ خون
چنگیز بسته بند ستوران ِ خویش را ..
پیغمبری که در رگتان خون فشانده بود
سیمرغ وار مانده در آغوش ِ قاف ها
وانگه شما چو روسپیان ِ سیاه بخت
بوسیده اید پنجه ی زنجیرباف ها ..
مردم به پشت ِ پنجره ها همچو زاغ ِ پیر
بیگانه با تلاش و هراسنده از ستیز
چون جنگل ِ خزان زده ، افسرده و خموش
در کوچه های بی تپش ِ شهر ِ برگ ریز ..
از دوردست ِ کوچه صدای جهیدنی
ناگه سکوت ِ شهر ِ شب آلوده را شکست
تیری چو مار ِ تیره به روی هوا خزید
بر سینه ی پر از سخن ِ جارچی نشست . . . ........
" دکتر سیاوش مطهری ،
...
توی باتلاق ها به دنبال پروانه می گشتیم
و لجن به دامن های مان شتک زد
آن چه بود در زمین و زمان ما
حقارت بود
اگر تاکستان دیدیم سوخته بود
و اگر خوشه ی انگور ،
له شده ...
و عشق
آن برده ی تبعیدی
که در بنادر اندام ها
خرید و فروش می شد!
و لجن به دامن های مان شتک زد
آن چه بود در زمین و زمان ما
حقارت بود
اگر تاکستان دیدیم سوخته بود
و اگر خوشه ی انگور ،
له شده ...
و عشق
آن برده ی تبعیدی
که در بنادر اندام ها
خرید و فروش می شد!
سیاوش مطهری.
No comments:
Post a Comment