...تقدس زمان همان اطاعت محض ازقانونهای کهنه است. زمان در کهنه گی هویت می یابد اماکهنه گی را پشت سرمی گذاردتاتعریفی ازخود به دست دهد. تعریف زمان در نسبی ونمادین بودن آنست مثل تقویمی که کهنه شده اما دورش نمی اندازیم و شاید برای همین است که شعر کهن را می خوانیم هرچند کهنه باشد ودردوران معاصر در حال وهوایی بازگشتی به ماتحمیل شود. زیرا ذهنیت ناقدانه اهل تحمل است.امانیک می داند زمان ایستاوناپویا زمانهای مرده اند حتا اگر آدم زنده یی نام عرضی اش پویاباشد که خودرادرآن زمان و زبان گذشته پنهان دارد
No comments:
Post a Comment