SHABNAM AZAAR,شبنم آزار
A*SH*N*A
به رنگ‌های پریده‌ی عکس‌های قدیمی
و دهانی
که هنوز خندیدن را از یاد نبرده بود
---
شبنم آذر
شبنم آذرSHABNAM AZAR
لب برنمی داشت صورتِ تلخم
دو خط مورب بود
که به هم می‌رسید در ناپدید
صدا نبود در صدایم نمی‌تنید
من درهای نیمه بازِ خودم بودم
من اشاره به من بودم
شکلِ شکیلِ مفردِ مستأصل در توی، تویِ بعید
تردید! کبوِد کناره‌های دو لب!
جهان به صورتم نمی‌آید
زل چشمِ حادثه می‌زند در من
زخمی زبانه‌کِش و یاغی پیوسته می‌تپید
لبریزِ دریاست مُقُرنسِ چشمم
دست از خودم بکشم را هِق
به کجا می‌کشانیم را هِق
آهسته می‌دارنیم را هِق
حاشات می‌کنم را
حاشا منادیِ تن و طغیان عصب!
حاشا حدودِ مضطربِ خون رگ!
حاشا که لخته لخته از تو گذشتم
کسی به تَرک به شانه ام زد هی!
زانو بکش یقین!
زانو بکش ریاضتِ زنجیر در حلقه‌های سکون !
زانو بکش مراتب تسلیب در میل ممتد پیوستن!
زانو بکش به سنگ و سوز و سلسله‌ی درد!
زانو بکش!
سیمای حادثه خونی ست!
No comments:
Post a Comment