شعرنوشتا می ماهیEMIGRE POETRY:

من دارم بازی های می ماهی را تماشا می کنم 

بیرون ابر های توفانی با آسمان بازی می کنند 

و باغبان شمعدانی ها را در قاب غروب می چیند 

راه کویر از پل می گذرد و جاری مسافران 

که منتظر بامداد می مانند تا از راه کویر باز گردند 

برج پای رودخانه گردن می کشد که بیاید توی اتاق اما 

از پنجره نمی گذرد و تازه قطب نما هم ندارد

توی شیشه ی لپ تاپ پروانه ها می رقصند 

و چوپان مهاجر 

به یاد دخترک عاشق 

برای غاز ها ی کانادایی نی می زند 

چوپان و غازها مگر نقشه و راهنما ندارند که این طورمثل پل و برج سرگردان و آواره مانده اند 

دیگر نیامده یی نمانده همه گویا از مرز گریخته اند یا از کردستان و پاکستان
و این جا توی فیسبوک جا خوش کرده اند 

و بازی می ماهی شان نی زدن است و شعر عاشقانه خواندن زیر ابر های توفانی 

و آسمان هم همان رنگ است 

با پیچک های توی صورت بازیگر