در انقلاب نيمايى كه اكنون به صد سالگي اش نزديك مى شود غير از اشكال ظاهرى ، تغيير نحو و واژگان و تعابير استعارى تازه مطرح بود زيرا كار كرد عمده انقلاب نيمايى و در اساس كاركرد شعر همان درهمريزى ، دگرگونى و گسترش زبان است كه با توقعات عروضى و مانند آن بسى فاصله دارد و گاه حتا اين مقولات را نقض غرض مى پندارد شاگردان و پيروان نيماىى كه نام برده شده و همچنين ديگرانى مانند منوچهر آتشى بر اين سكوى پرش آمدند واز منظر و منطق خود اين پرواز و جهش را ادامه دادند گيرم كه شاملو زبان و برخورد زبانى آركاييك را برگزيد و باعشق و حماسه در آميخت و فروغ به عرفان شهرى و عشق و اروتيزم عريان روى آورد يا آتشى كه رويكرد بومى گرايى را در آغاز راه يافت و به توسع جهانى و شايد كيهانى دست يازيد و سهراب كه رهروى شرقى شد و آن را در شعر و نقاشى نماياند كه براى همگان هم ملموس نبود. هم از اين روي هنوز هم راه نيماست كه با اين ها و در اين ها دوام دارد اگر شعر نيمايى كلاسيك هاى معاصر باشد يا فرنام شعر پسا نيمايى و نانيمايى و موج ها و حركت هاى ديگر شعر امروز را به خود گيرد كه اين تطور و تنوع نيز از مولفه هاى قرن نيمايى ، نيماييزم و شعر نيمايى و پس از آن است و از جمله در شعر و رويكردهاى شعرى فروغ و سپهرى و شاملو...
No comments:
Post a Comment