HAFEZ AND BEING-1

حافظ و هستی -١

روی بنمای و  خودم از یاد ببر 

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر 

. سینه گو شعله ی آتشکده ی پارس بکش 

دیده گو آب رخ  دجله ی بغداد ببر 

 ما چو دادیم  دل و دیده به توفان بلا 

گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر 

زلف چون عنبر خامش که ببوید ؟ هیهات 

 ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر 

سعی نا برده درین راه به  جایی نرسی 

مزد   اگر می طلبی طاعت استاد ببر 

دوش می گفت به مژگان درازت بکشم 

یارب از خاطرش اندیشه ی بیداد ببر 

 روز مرگم نفسی وعده ی دیدار بده 

وانگهم تا به لحد فا رغ  و آزاد ببر 

بعد از این چهره ی زرد من و خاک در دوست 

با ده پیش ار و به یک جاغمم از یاد ببر 

حافظ اندیشه کن از نازکی  خاطر یار 

برو از درگهش این ناله و فریاد ببر