A*SH*N*A:SIMIN BEHBEHANI

Simin Behbahani  سیمین بهبهانی

که چی ؟ که بمانم دویست سال به ظلم و تباهی
نظر کنم که هی همه روزم به شب رسد
که هی همه شب را سحر کنم 
که هی سحر از پشت شیشه ها دهن کجی ی آفتاب را ببینم
و با نفرتی غلیظ نگاه به روزی دگر کنم
نبرده به لب چای تلخ را دوباره کلنجار پیچ و موج که قصه ی دیوان بلخ را
دوباره مرور از خبر کنم
قفس ، همه دنیا قفس ، قفس
هوای گریزم به سر زند دوباره قبا را به تن کشم
دوباره لچک را به سر کنم کجا ؟
به خیابان ناکجا میان فساد و جمود و دود
که در غم هر بود یا نبود ز دست ستم شکوه سر کنم
اگر چه مرا خوانده اید باز ولی همه یاران به محنتند
گذارمشان در بلای سخت که چی ؟ که نشاطی دگر کنم که چی ؟
که پزشکان خوبتان دوباره مرا چاره یی کنند
خطر کنم و جامه دان به دست دوباره هوای سفر کنم
بیایم و این قلب نو شود بیایم و این چشم بی غبار
بیایم و در جمعتان ز شعر دوباره به پا شور و شرکنم
ولی نه چنان در غبار برف فرو شده ام تا برون شوم
گمان نکنم زین بلای ژرف سری به سلامت به در کنم
رفیق قدیمم ، عزیز من به خواب زمستان رهام کن
مگر به مدارای غفلتی روان و تن آسوده تر کنم
اگر به عصب های خشک من نسیم بهاری گذر کند
به رویش سبز جوانه ها بود که تنی بارور کنم
---

مجله موج ويژه سيمين بهبهاني
www.mojmagazine.com

دوباره می‌سازمت، وطن!

سیمین بهبهانی در اسفند ۱۳۶۰، در همان طلیعه انقلاب که آزادی‌های مدنی به خطر افتاد و زنان از حقوق ابتدایی خود محروم شدند، سرود:

دوباره می‌سازمت، وطن!
اگرچه با خشتِ جانِ خویش

ستون به سقف تو می‌زنم
‌اگر چه با استخوان خویش

دوباره می‌بویم از تو گل
‌به میل نسل جوان تو

دوباره می‌شویم از تو خون‌
به سیل اشک روان خویش

دوباره یک روز روشنا
سیاهی از خانه می‌رود

به شعرخود رنگ می‌زنم
‌ز آبی‌یِ آسمان خویش

کسی که «عظم رمیم» را
دوباره انشا کند به لطف

چو کوه می‌بخشدم شکوه‌
به عرصهٔ امتحان خویش

اگرچه پیرم، ولی هنوز
مجال تعلیم اگر بُود

جوانی آغاز می‌کنم‌
کنار نوباوگان خویش

حدیث «حب‌الوطن» ز شوق‌
بدان روِش ساز می‌کنم

که جان شود هر کلام دل‌
چو برگشایم دهان خویش

هنوز در سینه، آتشی
‌به جاست کز تاب شعله‌اش

گمان ندارم به کاهشی‌
زگرمی‌یِ دودمان خویش

دوباره می‌بخشی‌اَم توان‌
اگرچه شعرم ‌به ‌خون نشست

دوباره‌ می‌سازمت به جان
‌

اگر چه بیش از توان خویش