در پاسخ دوست راجع به مجادله دو شا عر پیر !
تنگ نظری ها و حقد وحسادت های حزبی و قوم و قبیله یی همیشه به ضرر شعر وادبیات پیشرو ما بوده است .حتا این عارضه فرهنگی هم با سرگذشت نیما آغاز می شود که آنسان مورد نیش و آزار ادبای ریش و سبیل دار بود. آنان همه رفتند اما نیما و شعر نیمایی و نیماییزم ماند و در دهه های شصت و بعد ازآن عنوان پسانیمایی همچنان به نام و گام های او مزین است.این دعواهای بی هوده شاید مانع از انعکاس جهانی شعر ما شد که والاترین و اصیل ترین هنرمعاصر ما هم هست اما این گونه مهجور می نماید.دلم برای باغچه و باغ می سوزد
No comments:
Post a Comment