برمى گردم

مرگ هم بر می گردد 

مثل پاییز که گفت 

من هم بر می گردم 

این را بر لبه های باد نوشت 

و رفت 

چراغ ها ی خیابان شهر

چراغ ها ی خیابان شهر
تنها چشمکی یک تا
یکی یکی دو تا دو تا
.
چراغ های تنها
در خیابان های تنهای شهر
چشمکی به چشمکی تا
.
و شعر های تو بود که تا پایان خیابان های شهر تنها می سرود
.
خیابان تاریک شهر
خیابان خاکی
خیابان خاکستری
.
کسی که عصا زنان می رفت به جست و جوی کسی بود که به جست و جوی شهری دیگر عصا زنان می رفت
.
و کورسو و جک و گری بمب ها را بالا می انداختند برای صلح
.
چراغ های شهر
زوزه ی بلند
 وقت خاموشی
.
آتش انبوه آتش آزاد است دست ها را از جیب شلوارت در آر
آزادی آتش آزاد است که در میدان آزادی بر افروختم
یعنی میدان آزادی را روشن کردیم
به قدرت تاریکی
.
بانجوها و پالتوی زمستانی
در باد کسی منتظر نابغه ها نیست
معبد آفتاب و ماه
از پله ها که می روی بالا
دست راست
.
ماه غوغا گر
غریو ابر پشت پیشخوان بر
جای خالی ی میشل فوکو
.
تنها چشمکی یکی یکی  دو تا دوتا تا چراغان کامل شهر

٢٠٠٩ زهره خالقي 

Winter is here

آذر که نیست 

دی هم نیست 

پاییز اگر نباشد 

زمستان نیست 

حالا بیا تو 

بیا تو 

تا دست هامان را 

کمی کنار آتشدان 

در دست ها مان 

بفشاریم 

دی دارد می آید و  

آذر هم رفتنی ست 

زهره خالقی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی
-----
زنجیر پشت دررا انداختم
ساعت هنوز حوالی ی شب بود
اما شبی تیره و تار و طولانی 
قوقولی قو خروس می خواند
و خیابان خالی و خاموش است
و بعد بیاد تو
بیاد خروس می خواند تو
بر می خیزم چراغ ها را روشن می کنم
پنجره را باز می کنم
پرده را می درم
و فریاد می زنم
از اعماق تاریکی
صبح آمد
خروس می خواند
قوقو لی قو
زهره خالقی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی

هرگز کسی بر سفره ی سفر 

جز سفر نگفت 

می گذارمت 

و از تو نمی گذ رم 

هرگز با سفر 

کسی به سفر نگفت 

و خون سفر بود 

که در سفر

بر سفره ی سفر  

با ما جاری بود 

هرگز کسی با ر سفر تنها نبست 

حتا اگر تنها رفت 

هرگز سفر تنها نبود 

زهره خالقی

عشق نا رسیدن ست

گاهی

عشق 

نا رسیدن ست 

وقتی که آغوش می گشایی 

در آستانه ی رسیدن 

و شاخه ی درختی می شوی 

خالی و خشک 

که تنها بر جای پای پرنده یی می پیچی 

در بامدادی
بر باد
زهره خالقی

کلام درخت

آن راز را که در کلام درخت بود 

یک روز 

پرنده پر زد 

درخت آمده بود 

که روی نیمکت چوبی بنشیند 

نیمکت های چوبی را باد برده بود 

و نیمکت های آهنی 

بر جای آن ها نشسته بود 

درخت    حالا شی شده بود 

اما دا شت زیر  کلمه ی حضور نیمکتی را خط می کشید 

زهره خالقی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی

چراغ های خیابان شهر
تنها چشمکی یک تا
یکی یکی دوتا دوتا 
چراغ های تنها
در خیابان های تنهای شهر
و شعرهای تو بود
که تا پایان خیابان های تنهای شهر می سرود
زهره خالقی

REALITY

واقعیت REALITY

واقعیت گرایی که اسطوره ی مجسم در شعر و ادبیات و هنرهای دیگراست نیز یک نوع تعصب ورزی ست 

تعصب تنها در گزارش واقعیت نیست بل جهان بینی واقعیت گرا را می سازد که هنوز به دنیای مدرن و پسا مدرن پا نگذاشته است .نفرت و بیزاری و جنگ ناشی از اختلاف نگاه و زبان ها از همین جا آغاز می شود و دنیای ذهنی و زندگی و هستی فرد واقعیت گرا را فرا می گیرد و در آثار و آرای او ریشه می دواند حتا اگر تفلسفی فریبنده کند تا توده ها را به همراه ببرد و یا به افکار و اندیشه های سازمان یافته ی حزبی و متا فیزیک متوسل شود

در همه حال نمی توان فراموش کرد که 

واقعیت تنها دروغی بیش نیست 

...

Come to where love is!

Come to my port!

Let my body and soul

Accompany you 

to the world promenade .

Come to where love is!

Zohreh Khaleghi

رنگ اتاقم خالی شد

رنگ اتاقم خالی شد   دیوارش را به قافیه باختم   وزنش را به بی وزنی   تا در خیابان حاشیه شدم 

قلم های کاغذی و سرداران پوشالی و کفن های خالی 

و بوی دود محله را پر کرد و حرف ها سیاه پوشید 

و شعر هایم و نامه هایم همه توی صندوقچه یی جا ما ند 

حالا منتظر توفان دیگر هستم از خلیج و خاک 

روز اخر

روز واپسین 

چه فاصله بود 

تا روز واپسین 

که با هم بودیم 

باز 

با هم 

بودیم 

LETTER TO FRIENDنامه به دوست

در این دنیای سا ده و سطحی و آ دم های سا ده و سطحی ،تنهایی فرصتی است برای خود سازی و نگرش به دنیا و خو اندن و باز خواندن 

چه موهبتی است این که باید بدان غبطه خورد و با هیچ چیز هیچ و پوچ عوض نکرد 

و این که شاعر گفته :

دلا خو کن به تنهایی

که از تنها بلا خیزد 

لابد منظورش این بوده که:

دلا خو کن به تنهایی 

که از تنها طلا خیزد  

چترم

چترم را روی سر واژه ها می گیرم 

تا شعر ی تازه بنویسم 

دوردست گندمزارها و آفتابگردان ها خشکیده اند 

و دشت های چاودار و جو 

اما این جا چترم زیر باران می شکند 

و شعر من خیس می شود 

بیرون منتظر بشقاب پرنده می ما نم  

زهره خالقی

خط دیگر

هنوز یک خط مانده ست 

تا خط دیگر 

که با خط دیگر تو گره خورد 

و خط دیگر بماند

 با موج 

تا خط دیگر 

هنوز 

تو را به چه نام می خوانند

زهره خالقی

تو را به چه نام می خوانند

بیا کمی دور شهر بگردیم

دمی با هم باشیم

CIN CIN !

سایه های خیابان

قاب عکس خالی

دلتنگی را چگونه می نویسی

دل تنگی

یعنی اندوه تنهایی

در خیابان خالی

بیا

بیا که خانه هم در عصر های تابستان

خالی ست

در غارها کسی می خواند

و سفال ها و بادکنک ها و گوسفندها

آوازه خوانان آشنای دشت

و همسرایان شب

با چمدانی خالی

تنها

بگذار با تو کمی رومانتیک بشوم

HOW THINGS BECOME POSSIBLE IN TRANSCENDENTAL LOVE AD INFINITUM

چگونه چیز ها در عشق متعالی نا متناهی ممکن شد:

انسان تنهاست 

در اقلیم عشق . 

عشق یک سرنوشت است 

سرنوشت تنهایی 

در زبانی

به زبانی  تازه . 

جای که هگز نبوده ای 

و هرگز نخواهی بود.

Man is lonely
In the realm of love.
Love is destiny.
Destiny of loneliness
In a language
With a new language.
Where you've never been
And never will be!

MY ETERNITY PLANTدرخت ابدیت من

درخت ابدیت من

:

درخت ابدیت من 

از آب و 

آفتاب 

چندان انتظاری ندارد 

اگر که 

آب و

 آفتاب 

از عشق 

سرشارش 

کند 

LOVE YOU

LOVE YOU

YOU ASKED FOR A LOVE POEM
I WROTE ONE FOREVER
AND PUT IT IN MY CHEST:
I LOVE YOU

Zohreh Khaleghi

با دستی شمع را خاموش می کنم

با دستی شمع را خاموش می کنم 

و با دستی دیگر 

در تاریکی 

تنها خودم را حس می کنم 

هر چه که اتفاق می افتد 

باید پس از این لحظه باشد 

در دود شمع 

و دیوار خاموش 

چشمانم را که می بندم 

 قصه ات را برای پلک هایم می گویم

زهره خالقی 

SILENCE IS ESSENCE AND BLOOD

It is not only in a loud expression that you call for love, but also in deep silence. Expression is foreplay. Silence is making love with essence and blood.

مرد تنها

قایق بر آب می رفت 

تا مرز آزادی 

و مرد تنها می شد 

جایی که عشق 

چشمانش را بست 

و مرد به خاموشی می رفت 

با قایقی 

بر آبهای شب 

نگاهم

زهره خالقی

همین دقیقه های پنهان

همین دقیقه های پنهان 

که در تو پنهان می شود 

تا پنهان تو را بر هم زند 

دقیقه های پنهان من است 

که در من پنهان است 

تا دقیقه های پنهان تو را 

در آغوشی پنهان 

به آغوش کشد 

در وقت های پنهانی 

شبانه ی بلبلان وعاشقان

یک غروب دیگر به جمع افزود

 و یک آفتاب دیگر 

پشت دیرک ها و بادبان ها ی بسته 

پنهان شد 

تا درختان کمی در شب با هم بنشینند .

یک آبراه که تا خلیج می رود 

تا به دریای موج می پیوندد 

و فردا در بامداد

   دوباره آفتاب

 دست راه را می گیرد
 تا از برج های دریایی بالا رود ودر اسمان ابی یله شود 

وشب شب شبانه ی بلبلان  وعاشقان شده است

زهره خالقی

NOW ONE MORE EVENING

خاطره می آید با شب
خاطره می ماند با شب
مثل گل سرخ و سپید
مثل جان مریم
که با خورشید در می آید
که چشمانش را وا  می کند
و او را صدا می زند
اما او رفته است
و صدای او رفته است .
خاطره می آیا با شب
خاطره می ماند با شب
اشگ چیزی ست مثل آواز جان مریم نوری در دوردست

زهره خالقی

روزی خواهد آمد

روزی خواهد آمد 

که آن روز همین امروز باشد 

تا آفتاب در دستان مان 

بال می گشاید 

وبا  بال ها مان 

به پرواز می آید 

Flowers of the garden

 Flowers of the garden were green,yellow and orange // Flowers of Striped blue // We returned home with a basket of flowers .

همیشه هست در همیشه ی هستن

•  ...همیشه هست در همیشه ی هستن...و عشق است ک بیزاری را پس میزند...و جان و جهان و انسان تنها به عشق می ماند .

  زهره خالقی
  

  

FACEBOOK POETICS

فیسبوک را در این هفت هشت سال اخیر کوشیدیم که به یک فرهنگسرا و سکوی فرهنگی ایرانی و جهانی بدل کنیم .
اما در این هفته های اخیر نمی دانم چرا به به پشم شیشه در آمده است .راستی که شرم آور است که برخورد های ساده و سطحی و قلابی جای مقولات فرهنگی و ریشه یی را می گیرد و عکس های کا ذب و آدم ها ی کاذب و حرف های کاذب آدمخواران جانشین قال ومقال اساسی اجتماعی و فرهنگی می شود و تازه با چه اصرارو با چه انکار.
خانم ها و آقایان بیایید خودمان باشیم.اصیل و واقعی و خالق و تولید کننده و نه متخصص کاپی ا ند پیس و چاپچیان ریش و پشم حتا در جهت انکار آنان. 
فیسبوک مال همه است .مراقب باشید که مالتان را سا ده گرایان و سا ده اندیشان و ساده انگاران شاه و شیخ وطنی و خارجی و مانند آن ندزدند. 
به اندازه کافی البته دزدیده اند 
زهره خالقی

مارچ ۸ روز زن

Poempainting...The first step of course is being able to feel, and then take a moment to contemplate what we feel.Then, whether we understand our emotions or just barley begin to comprehend why, we decide to express ourselves the best way we know how.When the moments come that a painting can inspire a poem, or a lyric can inspire a visual artist, our work transcends ourselves and our own emotions and becomes a shared experience.
ترانه خاموش یک نگاه
لبخند کهنه ای
در قاب عکس
این تنهایی پر از حرف است
شعرنقاشی زهره خالقی

See You Soon Fara