فرامرز سلیمانی : سر بر بالش عشق می گذارم
سر بر بالش عشق مي گذارم و ارام مي شوم // نفس هايم بوي پوست پاييز را دارد // سر بر بالش عشق كه مي گذارم // و أواز بهار در گوش هايم جاري مي شود // چشمه ها سر بر بالش سنگي ي عشق مي گذارند// و جويبار ها و رود دريا را. مي جويند// بيرون من طبيعت يك پارجه أي ست// كه سر بر بالش عشق مي گذارد// و در درونم// رويا هايم // سر بر بالش عشق مي گذارد// به رنگ نفس هايم// وقتي تو نيستي// و بامدادي نيست// و روز خاكستري ديگري ست// كه مي خواهد // سر بر بالش عشق بگذارد// و با بوي پوست پاييز// ارام شود...
12.14
No comments:
Post a Comment