برمى گردم

مرگ هم بر می گردد 

مثل پاییز که گفت 

من هم بر می گردم 

این را بر لبه های باد نوشت 

و رفت 

چراغ ها ی خیابان شهر

چراغ ها ی خیابان شهر
تنها چشمکی یک تا
یکی یکی دو تا دو تا
.
چراغ های تنها
در خیابان های تنهای شهر
چشمکی به چشمکی تا
.
و شعر های تو بود که تا پایان خیابان های شهر تنها می سرود
.
خیابان تاریک شهر
خیابان خاکی
خیابان خاکستری
.
کسی که عصا زنان می رفت به جست و جوی کسی بود که به جست و جوی شهری دیگر عصا زنان می رفت
.
و کورسو و جک و گری بمب ها را بالا می انداختند برای صلح
.
چراغ های شهر
زوزه ی بلند
 وقت خاموشی
.
آتش انبوه آتش آزاد است دست ها را از جیب شلوارت در آر
آزادی آتش آزاد است که در میدان آزادی بر افروختم
یعنی میدان آزادی را روشن کردیم
به قدرت تاریکی
.
بانجوها و پالتوی زمستانی
در باد کسی منتظر نابغه ها نیست
معبد آفتاب و ماه
از پله ها که می روی بالا
دست راست
.
ماه غوغا گر
غریو ابر پشت پیشخوان بر
جای خالی ی میشل فوکو
.
تنها چشمکی یکی یکی  دو تا دوتا تا چراغان کامل شهر

٢٠٠٩ زهره خالقي 

Winter is here

آذر که نیست 

دی هم نیست 

پاییز اگر نباشد 

زمستان نیست 

حالا بیا تو 

بیا تو 

تا دست هامان را 

کمی کنار آتشدان 

در دست ها مان 

بفشاریم 

دی دارد می آید و  

آذر هم رفتنی ست 

زهره خالقی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی
-----
زنجیر پشت دررا انداختم
ساعت هنوز حوالی ی شب بود
اما شبی تیره و تار و طولانی 
قوقولی قو خروس می خواند
و خیابان خالی و خاموش است
و بعد بیاد تو
بیاد خروس می خواند تو
بر می خیزم چراغ ها را روشن می کنم
پنجره را باز می کنم
پرده را می درم
و فریاد می زنم
از اعماق تاریکی
صبح آمد
خروس می خواند
قوقو لی قو
زهره خالقی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی

هرگز کسی بر سفره ی سفر 

جز سفر نگفت 

می گذارمت 

و از تو نمی گذ رم 

هرگز با سفر 

کسی به سفر نگفت 

و خون سفر بود 

که در سفر

بر سفره ی سفر  

با ما جاری بود 

هرگز کسی با ر سفر تنها نبست 

حتا اگر تنها رفت 

هرگز سفر تنها نبود 

زهره خالقی

عشق نا رسیدن ست

گاهی

عشق 

نا رسیدن ست 

وقتی که آغوش می گشایی 

در آستانه ی رسیدن 

و شاخه ی درختی می شوی 

خالی و خشک 

که تنها بر جای پای پرنده یی می پیچی 

در بامدادی
بر باد
زهره خالقی

کلام درخت

آن راز را که در کلام درخت بود 

یک روز 

پرنده پر زد 

درخت آمده بود 

که روی نیمکت چوبی بنشیند 

نیمکت های چوبی را باد برده بود 

و نیمکت های آهنی 

بر جای آن ها نشسته بود 

درخت    حالا شی شده بود 

اما دا شت زیر  کلمه ی حضور نیمکتی را خط می کشید 

زهره خالقی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی

بیاد دکتر فرامرز سلیمانی

چراغ های خیابان شهر
تنها چشمکی یک تا
یکی یکی دوتا دوتا 
چراغ های تنها
در خیابان های تنهای شهر
و شعرهای تو بود
که تا پایان خیابان های تنهای شهر می سرود
زهره خالقی