: - ما بیشتر وقت ها با مسایل انتزاعی سرو کار داریم و خود زندگی رو پشت شعار ها فراموش می کنیم .خیلی از
علت و معلو ل ها وروابط انسانی برمن تا ابد انگار لاینحل باقی می مو نه .سرکشیدن به دنیای درون ما رو اسیر خیلی چیزها می کنه.راستش انقدر پیچیده ست که حتا طرح موضوع هم سخت به نظر می رسه .من چرا باید این همه دچار بد اقبالی ها ی به رابطه بشم ؟یا به رابطه ی زن و مرد تعریفش واسه شما چیه؟
- ف.س. در پاسخ دوست :
زندگی یک تجرید است و انتزا ع. جدا شدن از ماده و اصل و پیوستن به آن واقعیتی است انتزاعی و تجریدی .
دنیای درون چیزی جدای دنیای بیرون نیست و هرچه هست همانست که یک کل و یک اساس را می سازد
که ما می کو شیم
جدایش کنیم اما از ما و از همدیگر جدایی نا پذیر می نما ید .پس باید خود را بدان سپرد .خود را به دست رابطه سپرد .رابطه یک پل بزرگ و دائمی و طولانی و واقعی است و تجریدی ازلی آبدی.در تن و روان،که با تن و روان شکل می گیرد.خط و مرز و حاشیه یی که ندارد تا تعریف شود .همه است و کل ما است .ما داریم محدودش می کنیم چون لابد در ذهنمان محدودیم یا به محدودیت قائلیم .اما در دم میان زندگی و مرگ،که باز هم نوعی زندگی است ،و تجریدی و
انتزاعی ، بایستی با هم باشیم .با آن و آن ها باشیم .باید با همه باشیم.مثل یک باشگاه اجتماعی .و گرنه فرصت از دست می رود.و فرصت که از دست رفت ما هم رفته ا یم .ما که همه چیزیم و همه چیز را می خواهیم اما کوشش داریم همه و همه چیز را خلاصه کنیم .اما ما خلاصه نیستیم.ما همه و کل هستیم.ما مجموعه ی مرگ و زندگی و هستی و نیستی هستیم و حالا که همه را داریم از همه لذت می بریم .دل به دریا می زنیم و دریایی می شویم .و گر نه آفتاب ما را با خود می برد تا ذره یی ازنا ذره ها شویم و فراموش شویم.زندگی باید کرد .باید وقت و فصل و سال شد و تازه شد و با لید و شاخه و جوانه زد .باید بود و آمد و شد.باید همه را به وجود آورد و آمدن و شدن .اصلن چرا این همه باید ها را می گوییم .خودش هست و طبیعی هم هست .چون ما طبیعی هستیم.
و چون طبیعی هستیم
هستیم .
حالا باز در راهیم و گذشته را پشت سر می گذاریم تا آینده را رقم زنیم.و در راه جامه عوض می کنیم تا خودمان دیگر شود و دیگری شود.
علت و معلو ل ها وروابط انسانی برمن تا ابد انگار لاینحل باقی می مو نه .سرکشیدن به دنیای درون ما رو اسیر خیلی چیزها می کنه.راستش انقدر پیچیده ست که حتا طرح موضوع هم سخت به نظر می رسه .من چرا باید این همه دچار بد اقبالی ها ی به رابطه بشم ؟یا به رابطه ی زن و مرد تعریفش واسه شما چیه؟
- ف.س. در پاسخ دوست :
زندگی یک تجرید است و انتزا ع. جدا شدن از ماده و اصل و پیوستن به آن واقعیتی است انتزاعی و تجریدی .
دنیای درون چیزی جدای دنیای بیرون نیست و هرچه هست همانست که یک کل و یک اساس را می سازد
که ما می کو شیم
جدایش کنیم اما از ما و از همدیگر جدایی نا پذیر می نما ید .پس باید خود را بدان سپرد .خود را به دست رابطه سپرد .رابطه یک پل بزرگ و دائمی و طولانی و واقعی است و تجریدی ازلی آبدی.در تن و روان،که با تن و روان شکل می گیرد.خط و مرز و حاشیه یی که ندارد تا تعریف شود .همه است و کل ما است .ما داریم محدودش می کنیم چون لابد در ذهنمان محدودیم یا به محدودیت قائلیم .اما در دم میان زندگی و مرگ،که باز هم نوعی زندگی است ،و تجریدی و
انتزاعی ، بایستی با هم باشیم .با آن و آن ها باشیم .باید با همه باشیم.مثل یک باشگاه اجتماعی .و گرنه فرصت از دست می رود.و فرصت که از دست رفت ما هم رفته ا یم .ما که همه چیزیم و همه چیز را می خواهیم اما کوشش داریم همه و همه چیز را خلاصه کنیم .اما ما خلاصه نیستیم.ما همه و کل هستیم.ما مجموعه ی مرگ و زندگی و هستی و نیستی هستیم و حالا که همه را داریم از همه لذت می بریم .دل به دریا می زنیم و دریایی می شویم .و گر نه آفتاب ما را با خود می برد تا ذره یی ازنا ذره ها شویم و فراموش شویم.زندگی باید کرد .باید وقت و فصل و سال شد و تازه شد و با لید و شاخه و جوانه زد .باید بود و آمد و شد.باید همه را به وجود آورد و آمدن و شدن .اصلن چرا این همه باید ها را می گوییم .خودش هست و طبیعی هم هست .چون ما طبیعی هستیم.
و چون طبیعی هستیم
هستیم .
حالا باز در راهیم و گذشته را پشت سر می گذاریم تا آینده را رقم زنیم.و در راه جامه عوض می کنیم تا خودمان دیگر شود و دیگری شود.
The first volume of LETTER TO FRIEND , will be published on this site.
ReplyDelete