*7 THE BOOK OF ARDESHIR

فرامرز سلیمانی: کتاب اردشیر-۷

مجله موج , دفتر ویژه 

تجربه های تازه :نمایشگاه راز های سر گشوده 

چهره پردازی های تازه ی اردشیر از پس نگاهی خسته و غبار آلود به آدم های پیرامون می پردازد بی آن که شباهت ها را در نظر داشته باشد حتا آن روانشناسی اجتماعی هم رنگ باخته می نماید پرده دری در کار نیست و پرده نگاری نیز هنوز آغاز نشده است . برزخی ست میان دو تجربه , در دوران تلخ , دو عصر بی چهره گی , دو دوزخ , که رنگ و روغن به کمک آنها آمده است باز گشتی به گذشته برای جهشی به آینده . تجربه ی آنچه تجربه شده است تا تجربه ی تازه یی به دست دهد . خط کشیدن ها و خط زدن ها از پس آنچه نامداران نقاشی کشیده اند و تعلق خاطری به اکسپرسیونیست های آلمان مثلن . که چه ؟! که تا کجا رود و تا به کجا دست یابد ؟!

یک خط تازه در آغوش یک خط تازه ی دیگر 

و خط های مختلط و مختلط و ساده 

ساده مثل یک خط تازه 

*۷/۱: HOLOCAUST 

کتاب هولوکاست از شش سال پیش یعنی ۱۹۸۶ دست دکتر اردشیر بابک نیا ست و به عنوان دستاویزی و کمکی برای بر رسی تاریخی آن ها را در دست دارد حدود سیصد تایی ست و رنگی ست و گرته یی از حادثه یی تاریخی که گوشه یی نگهداری شده است . مقدار زیادی از کارهای اردشیر هم پیش دکتر رحیم اصغر زاده است که چند سال پیش در گذشت برای همین اردشیر به من هم پیشنهاد می کند آن کار ها یا کارهای دیگر را بخرم . به او گفتم من کلکسیونر نیستم و تابلو هایی اگر دارم همه اش هدیه یا جایزه است 

بابک نیا متخصص  زنان و زایمان است و حالا حامی هنرمندان شده است . این ها را بعد ها مرتضا میرافتابی هم تایید می کند . او چاپخانه یی دارد و هر سال نطقی در حفظ هنر ایران می کند و الهه را دعوت می کند که سرود ای ایران می خواند پیش از این فقط از محصص و سوسن آبادی حمایت می کرده و حالا دامنه حمایتش به دیگر هنرمندان هم کشیده است و کللسیون خوبی از کارهای من-اردشیر دارد از کارهای اولیه ام تا حال . چهار با ر هم از لس آنجلس به دیدارم آمده است . اردشیر بعد ها گفت برخی دیگر از ایرانیان پزشک و دندانپزشک یا بازاری هم از او حمایت هایی می کنند مثل دکتر احکامی ,دکتر محمد زمانی ,  پرویز خطیب دماوندی , دکتر بدیهیان و مانند آنها  که برخی از کارهای او را در عوض  می گیرند و در مجموعه های شخصی شان دارند

هنرمند در تمام فرهنگ ها نياز به حمايت معنوى و مادى دارد اين حمايت در امريكا و اروپا بيشتر سازمان يافته است و گاه فردى است و هميشه هم در جهت حفظ و اشاعه ى آثار هنرى ست. موزه هاى خصوصى و عمومى نيز اين حمايت و در نتيجه هنر را مى گسترند عاملى كه فرهنگ مهاجرت ايرانيان فاقد آنست و هنوز در آن اهميت نيافته است

pp 17-18