یادبود
بهرام اردبیلی
:
گلوگاهم را ببوس
آوازی که واپسین نفسش بر نیامد.
با می وزد
می وزد بر استوانه های آبی غلطان .
نجیب زاده شیرخواره
آه ... قژقژ داندانهایش
چه تنی داشت !
ورم کرده از حجامت « سوره »
شقیقه اش ،
در لحظه دوبار می زد .
آری
انفجار کره ای که با دهان باد کرده ایم
زمان اندکی می خواهد ،
نوک سوزنی
سپیده دم است
نشسته ام و مرگ را معماری میکنم
دورتر –آنجا
جمجه ای می شکافد
با سرانگشتان نقره ای باد
لاشخوران
بیهوده بسوی فلق بال می زنند .
( برگرفته از کتاب " رهگذری در خواب پروانه ها"
نخستین مجموعه شعر بهرام اردبیلی
به کوشش میثم ریاحی / انتشارات بوتیمار
No comments:
Post a Comment