خیابان خلوت و خالی ست

خیابان خلوت و خالی ست 

وقتی که تنهایی 

از نرده های آهنی می گذری 

سنگین از پله های سنگی می گذری 

و راهروی نمناکی در باران 

نیمکت آهنی همسایه خالی ست 

تنها لابه ی سگی و 

دود سیگاری که فضا را پر کرده است 

گاهی کسی از انزوای میهن خبر می دهد 

و تو می اندیشی 

که دیگر صدای او را نمی شنوی 

یا کسی از ولایت دیگر می آید 

و ممکنست این آخرین دیدارتان باشد
یا دوستی در آشپز خانه بر زمین می افتد 

یا شاعری که می رود 

و شعر هایش تنها می ماند 

تنها دیواری می ماند 

که بر آن دست می سایی 

و نمی دانی که آیا بالا می روی یا 

پایین می ایی 

و در اساس چرا می ایی یا که می روی 

مثل کتابی که کسی می نویسد 

و در یک نسخه پشت سر می گذارد 

وقتی که تنهایی 

خیابان همیشه خلوت و خالی ست
دستی به سایه ی شب در اقلیم تره تیزک های کنار جوی آب
و راه سبز تنها