مهرماهی,یادداشت -٢
شعر در ذات و ماهیتش عاشقانه است , و عشق آن را به حرکت و جنب و جوش بیشتری در می آورد .مثل زیوری که می خواهد نظر معشوق را جلب کند .پس با کلید سراغ کلام می رود و در می گشاید و کلام به روی او در می گشاید
و جشنی می شود همگانی و جهانی
که به جشن های دیگر می انجامد .
آن تنهایی را که گفتم این جا تن های عاشق پس می زنند
زیرا که عشق زاده شده است
No comments:
Post a Comment